To παρόν κείμενο αποτελεί ένα draft που είχα συντάξει το Νοέμβριο του 2014. Η αφορμή και ιδέα για το άρθρου είχε προκύψει ως συνέπεια του άρθρου μου «Τι θα γίνει τελικά ρε καθηγητές;», όπου για διάφορους λόγους ουδέποτε δεν ολοκλήρωσα το draft. Ενθυμήθηκα την ύπαρξή του μετά την ανάσταση στην κοινότητα του pde.gr (link) του αρχικού άρθρου μου. Αν και μπήκα στον πειρασμό να τον ανασυντάξω ή να βελτιώσω κάποιες διατυπώσεις, ωστόσο έκρινα ότι η όποια αξία μπορεί να έχει η δημοσίευση είναι η ακριβής αναπαράσταση του χρόνου και των συνθηκών όπου αυτό αρχικώς συντάχθηκε -εξάλλου πια η δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι πια απλά μια ανάμνησή μου. Για αυτούς τους λόγους είναι πιθανόν μερικά σημεία να τα διατύπωνα διαφορετικά στο σήμερα, ή να μην είναι πια επίκαιρα.
Μερικά χρόνια πριν, όταν συνειδητοποίησα ότι το θέμα της «κρίσης» δεν θα είναι απλά το αγαπημένο ρεπορτάζ κάθε είδους ΜΜΕ, φοβήθηκα κυρίως ένα ενδεχόμενο: την πνευματική χρεοκοπία. Και πράγματι, προσωπικά αυτό που αντικρίζω γύρω μου καθημερινά δεν μου αρέσει. Θεωρώ την πολιτική φθηνή, βρίσκω τους ανθρώπους να έχουν διαχωριστεί για ηλίθιες διαφορές και διαφορές που ουδεμία σχέση έχουν με τη ρίζα του προβλήματος ή έστω με την πολιτική επιστήμη.
Θα μπορούσε η παιδεία να μην επηρεαστεί; Ή πιο σωστά: Η παιδεία επηρεάστηκε; Δεν θέλω να απαντήσω, δεν έχει νόημα αν πριν από 5χρόνια είχαμε ή όχι «καλύτερα» σχολεία. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι η δευτεροβάθμια εκπαίδευση είχε και έχει σοβαρά διοικητικά προβλήματα. Το Ελληνικό σχολείο έχει προβλήματα στο ίδιο του το DNA.
