Η Τραπεζική δεν είναι πάντοτε θελκτική στους χρήστες της, άλλοτε ως προς το ύψος των προμηθειών και άλλοτε η υπερρύθμισή της αποκλείει ή/και αποτρέπει σημαντική μερίδα των εν δυνάμει πελατών. Ταυτόχρονα η πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων για την κοινή γνώμη αναγάγεται στο τετριμμένο επίπεδο των ιμπεριαλιστικών τάσεων, ενώ η αποφασιστικότητα των εθνικών αρμοδίων αρχών κωλύεται από την ανυπαρξία ουσιαστικής περιφρούρησης της διεθνούς ασφαλείας και ειρήνης. Είναι μάλλον αναμενόμενο δράσεις τρομοκρατίας σπανίως να αποτρέπονται αλλά και οι Πολιτείες να μοιάζουν ανήμπορες και αναρμόδιες να καταστείλουν τη χρηματοδότηση των τρομοκρατών. […]

Με την Οικονομική Κρίση του 2013, δεν δοκιμάστηκαν μόνο οι πολίτες και η επιχειρηματική δραστηριότητα της Κύπρου αλλά και το νομοθετικό της πλαίσιο. Η παρούσα εργασία καταπιάνεται με το πτωχευτικό και προπτωχευτικό σύστημα αλλά και των διαφόρων διαδικασιών έναντι των προβλεπομένων καθεστώτων αφερεγγυότητας. Εξετάζονται αναλυτικά οι κύριες τροποποιήσεις, σε μια ωστόσο θεωρητική προσέγγιση.

Γνώμη μου είναι ότι οι εκκαθαρίσεις δεν είναι μόνο ένα τεχνικό εργαλείο. Τα αποτελέσματα μιας εκκαθάρισης δεν επηρεάζουν μόνο τους πολίτες που τύγχαναν να έχουν ανοιχτές συναλλαγές με το πτωχευμένο πρόσωπο. Κατά την αξιολόγηση μιας οικονομίας, συχνά έχουν μια μοναδική επιρροή μεγέθη όπως το μέσο recovery rate (ποσοστό ανάκτησης) ή ο βαθμός παρέμβασης του Διαχειριστή της εκκαθάρισης.

Οι τιτλοποιήσεις, αν και πρωτίστως ένα χρηματοικονομικό εργαλείο, αποτελούν και εξειδικευμένο εργαλείο αποφυγής της αφερεγγυότητας των τραπεζών, συχνά αποτελεί και μέρος της ίδιας πολιτικής ατζέντας με τις πτωχευτικές διαδικασίες και την κατάσταση αφερεγγυότητας, αλλά και ο τρόπος της νομοθέτησης των τιτλοποιήσεων επικεντρώνεται πρωτίστως στις πιθανότητες στρέβλωσης της αγοράς, στη διαφάνεια των συναλλαγών και εν γένει σε δεοντολογικά ζητήματα. Παράλληλα ότι οι επιχειρήσεις και τα νομικά πρόσωπα συνθέτουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αγορά εργασίας είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ωστόσο, προχωράει το συλλογισμό, συμπερασματολογεί τη σπανιότητα των επιχειρηματικών δεξιοτήτων και επιδιώκει ένα μοντέρνο καθεστώς στη βάση της «δεύτερης ευκαιρίας». Κοινός παρονομαστής, το ότι οι δυσκολίες που αναδείχτηκαν στη πρώτη περίπτωση, και αναδεικνύονται και στη δεύτερη, υπό εξέλιξη, περίπτωση, έχουν ελάχιστο οικονομοτεχνικό ενδιαφέρον. […]

Είναι ζήτημα διαλακτικής για το αν το εκάστοτε κτηματολογικό αρχείο έχει πρωτίστως οικονομική ή εμπράγματη φύση. Η έννοια του κτηματολογίου χαρακτηρίζεται ως ένα εμβόλιμα του Ηπειρωτικού Δικαίου στα κοινοδικαιικά κράτη, περίπου τρεις δεκαετίες πριν, αν και εν γένει παρουσίαζε έντονη ανομοιογένεια, καθώς κάθε κυβέρνηση προτού υιοθετούσε τον θεσμό, για ιστορικούς λόγους και λόγω τοπικών ιδιαιτεροτήτων, προσάρμοζε θεμελιακά στοιχεία του θεσμού στις δικές της ανάγκες και σκοπιμότητες. Παρόλα αυτά ακαδημαϊκοί πάντοτε επικαλούνται την ταξινόμηση του G. H. Larsson,  ήτο τον διαχωρισμό των κτηματολογίων σε i) οικονομικά, ii) νομικά και iii) μεικτού ενδιαφέροντος. Τα πρώτα αποσκοπούν στην αύξηση της φοροεισπρακτικής δυνατότητας των κρατών, τα δεύτερα στην παρακολούθηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος εκάστοτε τεμαχίου γης και με την τρίτη κατηγορία αναφερόμαστε στα νομικού κύρους μητρώα, τα οποία συγχωνεύονται με άλλα μητρώα ή άλλες πληροφορίες. Είναι επίσης παραδεκτό το γεγονός ότι οι σύγχρονες προσεγγίσεις για τον θεσμό του κτηματολογίου, βασίζονται στα κτηματολόγια μεικτού χαρακτήρα.

Η επαυξημένη νομική αξία φαίνεται να αναγνωρίστηκε εγκαίρως, αν και δείγματα επίσημων μητρώων τοποθετούνται ακόμη και στο 3000 π.Χ. στην Αρχαία Αίγυπτο, ωστόσο κυρίως η τότε ελλείπει γνώση της επιστήμης της τοπογραφίας, καθιστά αδύνατη την σύγκριση αυτών, με αυτά της πρόσφατης εποχής.

Ενδεικτικά, ο Ναπολέοντας ο Βοναπάρτης είχε προβεί σε δυο σημαντικές δηλώσεις. Καταρχήν ότι «ένα καλό κτηματολόγιο θα είναι το καλύτερο συμπλήρωμα στο Αστικό Δίκαιό μου, ώστε να επιτευχθεί μια συστημική τάξη στην αγορά της ακίνητης ιδιοκτησίας. Τα σχέδια θα πρέπει διαμορφωθούν με τέτοιο τρόπο, ώστε ανά πάσα στιγμή να είναι εφικτό να καταγράφονται και να ανακτώνται τα σύνορα μιας ακίνητης ιδιοκτησίας και να αποτρέψουμε συγχίσεις, αλλιώς θα καταφθάνουν αγωγές», και κατά δεύτερον ότι «το κτηματολόγιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η πραγματική αρχή της Αυτοκρατορίας, σε όρους διασφάλισης της κατοχής της γης». […]