Οικολόγοι, δονητές και παίγνια ψυχρού πολέμου;

Μόλις πρόσφατα χρειάστηκε να σταματήσουμε (έστω για λίγο) και να απαντήσουμε στο ότι δεν μας ψεκάζουν ή ότι η γη δεν είναι επίπεδη. Λίγο πριν την έξοδό μας από το 2019 άνοιξε και το θέμα του 5G και αν τα κεφάλια μας θα ψηθούν, η ζωή της μέλισσας θα διαταραχθεί και ο πρωινός μας καπουτσίνο μας θα είναι λίγο πιο μελαγχολικός, καθώς ενδεχομένως οι νέες κεραίες-τέρατα θα εκθρονίζουν τα ηλεκτρόνια των μορίων του…

Η υγεία είναι ότι πιο πολυτιμότερο που έχουμε – κανείς δεν μπορεί να το διαπραγματευτεί – εν προκειμένω ωστόσο εδώ και μια δεκαετία κάθε κτήριο έχει μια ντουζίνα από wifi πομποδέκτες και όλοι πια κρατούμε 4G συσκευές. Το ερώτημά μου είναι γιατί ο στόχος μας αυτή την φορά είναι το 5G, και όχι για παράδειγμα το Bluetooth 5, μια τεχνολογία την οποία στην κυριολεξία τη φοράμε και τα AirPods μάλλον είναι ο φυσικά κοντινότερος πομποδέκτης στον εγκέφαλό μας και βεβαίως αν γίνουμε και λίγο παιχνιδιάρηδες, και καταμετρήσουμε όλες τις εφαρμογές του BT5, υπό τις περιστάσεις και ενδεχομένως, να χρειαστεί να ανησυχήσουμε και για άλλες οπές μας… […]

Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης: Ένα δικηγορικό παίγνιο ψυχολογίας;

Οι λέξεις δεν αποτελούν μόνο εργαλείο επικοινωνίας και εξωτερίκευσης συναισθημάτων, συχνά καλούνται να υποστηρίξουν τη λειτουργία του ορισμού και αυστηρού προσδιορισμού εννοιών και ιδεών. Καθόσον το ενστικτωδώς κυνήγι επιβίωσης και η συλλογή τροφής υποκαταστάθηκε από τη γεωργία, την τεχνική και την επιστήμη ήταν αναμενόμενο ότι οι βασικοί συμβολισμοί και έννοιες δεν θα είναι πια άλλο ικανά να σηκώσουν την αλλεπάλληλη διαδοχή πολιτισμών. Από το πέταγμα ως ένδειξη ελευθερίας και λύτρωσης, στο πυθαγόρειο θεώρημα και κατόπιν στο αόρατο χέρι του A. Smith, το κυριότερο που σχηματοποιείται είναι ένα υπερφυσικό κανάλι, μια μεταφυσική δίαυλος και μια μοναδικά λαμπερή κοινωνία, με κοινωνούς ιδέες και πληροφορίες. Η εργασία μας θα ήταν επίπονη και μίζερη, αν δεν ήταν εφικτό να προσθέτουμε νέες λέξεις και όρους.

Η παραπάνω συλλογιστική εφάπτεται και στο κατά πόσο η γονική αποξένωση μπορεί να έχει εκφάνσεις συνδρόμου και να απαντήσει στο γιατί φαίνεται να μην γίνεται πάντοτε αποδεκτή ως σύνδρομο από την ψυχολογική και δικαστική κοινότητα. Η εξιστόρηση του φαινομένου ως σύνδρομο αρχίζει από τον ψυχίατρο Richard Alan Gardner από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70. Μια σειρά από ιδιαίτερα εμπόδια και παρεξηγήσεις, καταστούν το έργο του έντονα αμφιλεγόμενο ακόμη και στις μέρες μας. Παραδείγματος χάριν ανέκυψαν ζητήματα πολιτικής ορθότητας και σεξισμού από τις εμπειρικές του παρατηρήσεις ότι συχνότερα οι μητέρες αποτελούσαν την γενεσιουργό αιτία και επιταχυντικό παράγοντα του ζητήματος. Ωστόσο το έργο του δεν πρέπει να υποτιμηθεί. […]

Οι εξετάσεις γενετικού υλικού ως εργαλείο Κυπριακού Οικογενειακού Δικαστηρίου και για σκοπούς εξακρίβωσης της πατρότητας

Εξετάζοντας την επίδραση των οικονομικοκοινωνικών μετεξελίξεων των καιρών μας, στους δεσμούς της οικογένειας, μια ανάγκη, της οποίας η παρουσία της παρεισφρύει συνεχώς, είναι η δυνατότητα διερεύνησης και διάγνωσης των δικαιωµάτων των γονέων – εν προκειμένω της μητέρας – και κατά έναν τρόπο όπου θα υποβοηθιέται µε την προσαγωγή επιστηµονικής µαρτυρίας. […]

Apple v. Pepper: Ληστεύοντας την αυτονομία των προγραμματιστών

Καταναλωτές και χρήστες συσκευών iOS, καταχωρούν στη βάση αντιμονοπωλιακών επιχειρημάτων, αγωγή κατά της Apple. Το App store είναι τοις πάσι γνωστόν ότι είναι ο μονόδρομος για την απόκτηση εφαρμογών σε κάθε apple συσκευή που τρέχει το iOS. Μόνο εξοικειωμένοι χρήστες και υπό προϋποθέσεις, και μέσω τεχνικών παρείσφρησης και πειρατείας (jailbreak), πιθανόν να μπορούν να απολαύσουν άλλα repositories και «καταστήματα» εφαρμογών. Η μηδαμινή πρακτικότητα τέτοιων εναλλακτικών, απλώς επιβεβαιώνει το γενικό κανόνα ότι πράγματι το App Store είναι η μοναδική επιλογή για την προμήθεια εφαρμογών και ο λόγος δεν μπορεί να είναι άλλος από τις πολιτικές που η ίδια η εταιρεία επέλεξε -και όχι π.χ. από τις «ευγενείς» δυνάμεις της προσφοράς και ζήτησης.  Οι καταναλωτές ισχυρίζονταν το ότι είναι υποχρεωμένοι να προμηθεύονται τις εφαρμογές μόνο στο App Store, τους περιορίζει τα δικαιώματα να απολαμβάνουν χαμηλές τιμές και ότι οι πρακτικές της Apple είναι παράνομες και μονοπωλιακές.

O κύκλος ζωής της υπόθεσης ξεκίνησε πριν από οχτώ χρόνια, το 2011. Από την πρώτη στιγμή η Apple επικαλούνταν το επιχείρημα ότι, οι αγοραστές εφαρμογών δεν έχουν αγώγιμο δικαίωμα εναντίον της, καθ’ ολοκληρίαν. Το πρωτόδικο Δικαστήριο συνομολόγησε υπέρ της Apple, ενώ στη συνέχεια, εφετείο ανατρέπει την απόφαση για χάρη των εναγόντων και στο τέλος η Apple ζήτησε την παρέμβαση του Supreme Court. Στις 13 Μαΐου και σε ενδιάμεση απόφαση, το Ανώτατο Δικαστήριο κρίνει ότι υπάρχει άμεση καταναλωτική σχέση μεταξύ Apple και αγοραστών εφαρμογών, και οπότε οι εναγόμενοι επιτρέπεται να κινήσουν αγωγή κατά της εταιρείας και υπέρ των δικών τους συμφερόντων.

Αναμφισβήτητα, ορθώς το Δικαστήριο επέλεξε να διακρίνει το καθαυτό επίδικο ερώτημα (δηλαδή, αν είναι, ή δεν είναι, μονοπωλιακές οι πρακτικές που διέπουν τη λειτουργία του App Store), και σε ένα αρχικό στάδιο επιλέγει να προδικάζει κατά πόσο μια συνδιαλλαγή για την ψηφιακή αγορά εφαρμογής ενός τρίτου προγραμματιστή, προσδίδει στον καταναλωτή αγώγιμο δικαίωμα κατά της Apple. Το ερώτημα αν διέπεται από μονοπωλιακές πρακτικές το App Store για iOS συσκευές, θα παραμένει αναπάντητο, τουλάχιστον έως ότου εκδοθεί τελεσίδικη απάντηση. Τεχνολογικοί αρθρογράφοι περιέπεσαν σε μικρό ατόπημα, και στα διάφορα άρθρα βλέπουμε υπενθυμίσεις ότι η Apple παρακρατά το 30% των πωλήσεων αλλά και απαιτεί και ετήσια συνδρομή ύψους 99 δολαρίων. Πράγματι στις διατυπώσεις της απόφασης συγκαταλέγονται διάφορες πραγματικές περιστάσεις, όπως ότι η χαμηλότερη τιμή μιας εφαρμογής διαθέσιμης προς αγορά, είναι 0.99 δολάρια. Πρόκειται ωστόσο για μια δικονομική πρακτική, η εισαγωγή μιας υπόθεσης να περιλαμβάνει και τα σχετιζόμενα γεγονότα και τα καίρια σημεία που διακυβεύονται. Αυτή η πρακτική ωστόσο εκφεύγει κατά πολύ μιας κρίσης συνυφασμένης και περιορισμένης με την ύπαρξη ενός τιμοκαταλόγου. […]

Κριτική θεώρηση των ανοιχτών νηολογίων

Η επιλογή έρευνας του ζητήματος των σημαιών ευκαιρίας ανέκυψε λόγω του ενθουσιασμού των εκκολαπτόμενων νομικών για τους τρόπους που η πολιτική βούληση διαστρωματώνεται και επηρεάζει την επιχειρηματικότητα αλλά και τις διεθνείς νομοθετικές πρωτοβουλίες.

Καταρχήν παρατίθενται τα κύρια είδη νηολογίων και όπως αυτά παρουσιάζονται στη σύγχρονη βιβλιογραφία. Στην ιστορική αναδρομή που ακολουθεί, βλέπουμε τις συνθήκες, δυνάμεις αλλά και τους παράγοντες που συνέβαλαν στην εθνικά αποθαρρυντική διάδοση των ανοιχτών νηολογίων.

Η υποενότητα «πλεονεκτήματα & μειονεκτήματα ανοιχτών νηολογίων» κρίθηκε σκόπιμη καθώς σε μεγάλο βαθμό αποκαλύπτει το πως έχει διαμορφωθεί μέχρι και σήμερα και ο χάρτης της ναυτιλιακής βιομηχανίας. Αποκαλύπτει και τους λόγους για τους οποίους η απάρνηση του παγκοσμιοποιημένου χαρακτήρα της ναυτιλίας, επ’ ουδενί λόγω αποτελεί κάποιου είδους πολιτική ή επιχειρηματική στρατηγικής.

Ακολούθως αναπτύσσεται η προβληματική, συνοδευόμενη από την ενωσιακή νομολογία, κατά πόσο μια ευθεία απόπειρα αποτροπής διεργασιών μετανηολόγησης ενδέχεται να αντιβαίνει σε λοιπά ιδεώδη. Στο ίδιο μήκος κύματος και συνειρμών κινούνται και τα στοιχεία που προκύπτουν από στατιστικά δεδομένα.

Η περίπτωση των εθνικών προσπαθειών της Κίνας έχουν τη δική τους σημασία παραδειγματισμού. Οι διακριτές φάσεις των προσπαθειών είναι ένας έμπρακτος τρόπος να απομονωθούν οι διάφορες μεταβλητές και κατά επέκταση να καταμετρηθεί πως ακριβώς επενεργούν έναντι της ναυτιλιακής επιχειρηματικής σκηνής. Τέλος παρατίθεται το θεωρητικό υπόβαθρο μιας διστακτικής απόπειρας περιορισμού του φαινομένου μέσα. […]

Jack the Ripper: Ένα Βικτωριανό μελόδραμα

Πρόκειται για ένα φάκελο δολοφονιών ιδιαίτερα πεπαλαιωμένο, ο οποίος αν και ουδέποτε δεν έχει εξιχνιαστεί, προσέλκυσε αμέτρητες αναλύσεις, αρθρογραφία, ενώ έχει κινηματογραφηθεί ποικιλοτρόπως. Αναφερόμαστε σε μια άλλη εποχή, τη Βικτωριανή, και σίγουρα από τότε η Εγκληματολογία έχει μετεξελιχθεί. Το ίδιο το βιοτικό και πολιτισμικό μέσο επίπεδο. Η τεχνολογία στο απόγειο της καινοτομίας και της εφευρετικότητας, ενώ οι επιστημονικές και πανεπιστημιακές υποδομές, ενθάρρυναν τη διεπιστημονική συνεργασία περισσότερο από ποτέ.

Κατά την περίοδο σύνταξης τούτων των σελίδων, η κυπριακή κοινωνία πάγωσε, όταν αντίκρισε τις μακάβριες προθέσεις του «Ορέστη», όπου αναπαυτικά και απομονωμένα στην οικία του διάλεγε τα θύματα μέσα από διαδικτυακή πλατφόρμα γνωριμιών και στη συνέχεια ικανοποιούσε τις φρενοπαθείς ορέξεις του. Ταυτοχρόνως όμως, όπως δήλωσε και υπαστυνόμος ενώπιον του Δικαστηρίου, η εταιρεία κοινωνικής δικτύωσης υποβοήθησε τις αρχές στον εντοπισμό του δράση, ενώ το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ κάνει λόγο ότι η αστυνομία ερευνά περίπου 30 προγενέστερες ψηφιακές του «συναναστροφές». Επιστρέφοντας στην περίπτωση του «Jack», ούτε ο ίδιος μπορούσε να απολαύσει ανάλογες «ανέσεις» κατά τη διαλογή των θυμάτων, αλλά ούτε και η αστυνομία είχε τη δυνατότητα να μελετήσει τις διάφορες προπαρασκευαστικές του πράξεις.

Το ερώτημα κατά πόσο η υπό εξέταση σειρά αιμοβόρων δολοφονιών, θα είχε εξιχνιαστεί και κατασταλεί, εκμεταλλευόμενοι όλα τα σημερινά μέσα, αξιοποιώντας τις τωρινές τεχνικές και επικαλούμενοι τις αυθεντίες εγκληματολογίας του 21ου αιώνα, απαντιέται μόνο με πιθανολόγηση και εικασίες και για αυτό δεν θα απασχολήσει το συγγραφέα.

Στα 131 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει υπάρχει μια σειρά από ζητήματα που παραμένουν σταθερά και αμετάβλητα, όσα «μόνο ο διάβολος γνωρίζει», δηλαδή την ένοχη διάνοια, ή πιο ορθά, αυτά που ο κοινοδικαιϊκός όρος «mens rea» αποκαλύπτει και απεύχεται να εγκολπώνονται στα μυαλά των πολιτών. […]

Πως και γιατί οι διεργασίες παγκοσμιοποίησης προστατεύουν τα έθνη

Ως μια υπόθεση εργασίας θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε τα συναισθήματά μας περί Δικαίου, αν το κράτος αποποιούνταν κάθε ευθύνη του σε περιπτώσεις εξαπάτησής μας από κάποια πολυεθνική εταιρεία και αυτό επειδή, υπό μια στενή θεώρηση, η εταιρεία υπερβαίνει τα όρια δικαιοδοσίας του κράτους. Σωρεία περιπτώσεων και οι οποίες μπορούν να θίγουν τόσο καταναλωτές, εργαζόμενους αλλά και κάθε άλλο πιθανό συναλλασσόμενο πρόσωπο. Παράδοξα αποτελέσματα στην υπαγωγή της εθνικής κυριαρχίας, υπό αυτήν τη στενή έννοια, ενδέχεται να προκύψουν και από κάθε εφαρμογή των τηλεπικοινωνιών, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του διαδίκτυου. Συγχρόνως, η εδραίωση της περιβαλλοντικής παιδείας, οι τρομοκρατικές επιθέσεις (όπου συνεχώς προκαλούν το κοινό αίσθημα), και ο πολιτικός ακτιβισμός (να παρουσιάζει ολοένα πιο διευρυμένη ρητορική), ασφυκτικά καθοδηγούν την κυβερνητική ατζέντα σε πολιτικά παίγνια υπεράνω των φυσικών συνόρων. […]

Μερικές σκέψεις για την παραπαιδεία

To παρόν κείμενο αποτελεί ένα draft που είχα συντάξει το Νοέμβριο του 2014. Η αφορμή και ιδέα για το άρθρου είχε προκύψει ως συνέπεια του άρθρου μου «Τι θα γίνει τελικά ρε καθηγητές;», όπου για διάφορους λόγους ουδέποτε δεν ολοκλήρωσα το draft. Ενθυμήθηκα την ύπαρξή του μετά την ανάσταση στην κοινότητα του pde.gr (link) του αρχικού άρθρου μου. Αν και μπήκα στον πειρασμό να τον ανασυντάξω ή να βελτιώσω κάποιες διατυπώσεις, ωστόσο έκρινα ότι η όποια αξία μπορεί να έχει η δημοσίευση είναι η ακριβής αναπαράσταση του χρόνου και των συνθηκών όπου αυτό αρχικώς συντάχθηκε -εξάλλου πια η δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι πια απλά μια ανάμνησή μου. Για αυτούς τους λόγους είναι πιθανόν μερικά σημεία να τα διατύπωνα διαφορετικά στο σήμερα, ή να μην είναι πια επίκαιρα. 

Μερικά χρόνια πριν, όταν συνειδητοποίησα ότι το θέμα της «κρίσης» δεν θα είναι απλά το αγαπημένο ρεπορτάζ κάθε είδους ΜΜΕ, φοβήθηκα κυρίως ένα ενδεχόμενο: την πνευματική χρεοκοπία. Και πράγματι, προσωπικά αυτό που αντικρίζω γύρω μου καθημερινά δεν μου αρέσει. Θεωρώ την πολιτική φθηνή, βρίσκω τους ανθρώπους να έχουν διαχωριστεί για ηλίθιες διαφορές και διαφορές που ουδεμία σχέση έχουν με τη ρίζα του προβλήματος ή έστω με την πολιτική επιστήμη.

Θα μπορούσε η παιδεία να μην επηρεαστεί; Ή πιο σωστά: Η παιδεία επηρεάστηκε; Δεν θέλω να απαντήσω, δεν έχει νόημα αν πριν από 5χρόνια είχαμε ή όχι «καλύτερα» σχολεία. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι η δευτεροβάθμια εκπαίδευση είχε και έχει σοβαρά διοικητικά προβλήματα. Το Ελληνικό σχολείο έχει προβλήματα στο ίδιο του το DNA. […]

Η νομική ύλη πράξεων χρηματοδότησης Διεθνούς Τρομοκρατίας

Η Τραπεζική δεν είναι πάντοτε θελκτική στους χρήστες της, άλλοτε ως προς το ύψος των προμηθειών και άλλοτε η υπερρύθμισή της αποκλείει ή/και αποτρέπει σημαντική μερίδα των εν δυνάμει πελατών. Ταυτόχρονα η πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων για την κοινή γνώμη αναγάγεται στο τετριμμένο επίπεδο των ιμπεριαλιστικών τάσεων, ενώ η αποφασιστικότητα των εθνικών αρμοδίων αρχών κωλύεται από την ανυπαρξία ουσιαστικής περιφρούρησης της διεθνούς ασφαλείας και ειρήνης. Είναι μάλλον αναμενόμενο δράσεις τρομοκρατίας σπανίως να αποτρέπονται αλλά και οι Πολιτείες να μοιάζουν ανήμπορες και αναρμόδιες να καταστείλουν τη χρηματοδότηση των τρομοκρατών. […]

Το Facebook μας καλωσορίζει στην post-data εποχή & γιατί το GDPR είναι μια επικίνδυνη ανοησία

Η απόπειρα να αποδομηθεί η πολυδιαφημιζόμενη χρησιμότητα του συγκεκριμένου κανονισμού δύσκολα βρίσκει αποδέκτες, εκτός ίσως από τους επιχειρηματίες και προγραμματιστές (πρωτίστως μικρού βεληνεκούς), των οποίων όμως ο λόγος περιορίζεται μόνο στο επίπεδο δαπανών και ταλαιπωρίας. Ο μεγάλης δημοσιότητας χαρακτήρας μιας ενιαίας, πανευρωπαϊκής και (κάπως) σύγχρονης νομοθέτησης των προσωπικών δεδομένων είναι κάτι το θετικό, εν προκειμένω ωστόσο πρόκειται για το απαραίτητο προλογικό περιτύλιγμα το οποίο απλώς εξυπηρετεί τις επικοινωνιακές, πολιτικές και δημοσιογραφικές ανάγκες του εγχειρήματος. Πιθανόν σε κανένα πρόσωπο που συνθέτει το νομοθετικό σώμα δεν πρέπει να αποδοθούν «κακές προθέσεις» ή πόσο μάλλον κατηγορίες συνωμοσίας. Συγχρόνως όμως ελάχιστοι υποστηρικτές του συγκεκριμένου κανονισμού φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ευελιξία της τεχνολογίας και το status quo του ψηφιακού κόσμου.

Αν και ο σκοπός της αρθρογραφίας μου εκφεύγει μιας απλής αντιπαράθεσης θετικών και αρνητικών, για λόγους συνεκτικότητας ανάδειξης ενός διαφορετικού πλαισίου στοχασμού για τα δεδομένα κρίνω απαραίτητη την αποδοχή μερικών πλεονεκτημάτων. […]